Από την Εισαγωγή του βιβλίου
Ο Αμβρόσιος αντιμετωπίζει την αμαρτία με την κάθετη και οριζόντια διάστασή της και τις αντίστοιχες συνέπειές της. Δηλαδή όχι μόνον ως απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό, αλλά και από την οικογενειακή θαλπωρή που του προσφέρει η Εκκλησία με τη χάρη των Μυστηρίων της. Η Εκκλησία, ασκώντας το μεσολαβητικό της ρόλο, προσεύχεται στον Θεό για την ίαση του αμαρτωλού και την επανένταξή του στην οικογένεια των πιστών. Δε δείχνει τη σκληρότητα που επιδεικνύει η αίρεση προς τον αμαρτωλό. Ανακουφίζει τον πόνο που προκαλεί στον άνθρωπο η αμαρτία όχι μόνο με την παρακίνηση για μετάνοια και την καλλιέργεια της ελπίδας για συγχώρεση, αλλά και με την πραγματοποίησή της. Συγχωρεί το μετανοημένο μέσω της αγιοπνευματικής δύναμης και εξουσίας, που ο Ίδιος ο Κύριος χορήγησε στους Αποστόλους Του κι εκείνοι τη μεταβίβασαν στους ιερείς. Ο άγιος τονίζει τον εκκλησιολογικό και ευχαριστιακό χαρακτήρα της μετανοίας, αφού η προσέλευση στη θεία ευχαριστία προϋποθέτει τη συμφιλίωση με τον Θεό και την Εκκλησία Του. Αυτή, άλλωστε, είναι και η συνείδηση της αρχαίας Εκκλησίας κατά τη δημόσια μετάνοια. Η αμαρτία δημοσιοποιείται, γιατί εκτός από την προσβολή του θείου Νόμου συνιστά και προσβολή του σεβασμού και της αγάπης του πλησίον. Ο Αμβρόσιος, όμως, καθιστά σαφή και την εσχατολογική προοπτική της μετανοίας, αφού ο μεταμελημένος εισέρχεται με το γαμήλιο ένδυμά του στο βασιλικό οίκο και παρακάθεται ως συνδαιτυμόνας στη βασιλική τράπεζα. Η μετάνοια ανοίγει τις πύλες της βασιλείας των ουρανών.
