Ακούγεται ίσως κοινότυπο είναι όμως αλήθεια ότι σήμερα η κοινωνία χαρακτηρίζεται από ασύλληπτα ραγδαίες μεταβολές, καθώς βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση νέων αξιών και προσανατολισμών. Το πριν από ελάχιστες δεκαετίες αυτονόητο, ότι ο πολιτισμός μας βασίζεται, μεταξύ άλλων, σε μεγάλο βαθμό και εμπνέεται από τη χριστιανική πίστη, σήμερα δεν φαίνεται να έχει αναμφίβολη ισχύ, τουλάχιστον όταν γίνεται λόγος για τον πολιτισμό της σημερινής Ευρώπης. Η Ευρώπη σήμερα δεν θέλει να χαρακτηρίζεται πλέον ως χριστιανική ήπειρος, ο χριστιανικός πληθυσμός συρρικνώνεται συνεχώς και ήδη στον χώρο των επιστημών του ανθρώπου έχει σχεδόν καθιερωθεί ο όρος “μεταχριστιανική εποχή”. Από την άλλη μεριά όμως, η κοινωνία αυτή δεν αντιμετωπίζει τη χριστιανική πίστη εχθρικά, καθώς η εποχή του στρατευμένου αθεϊσμού έχει τελειώσει προ πολλού, και η λεγόμενη “επιστροφή του Θεού”, που πριν από μερικά χρόνια πανηγυρίστηκε από όλους σχεδόν τους θρησκευτικούς ηγέτες, κάθε άλλο παρά αγαθά αποτελέσματα έφερε για την ανάπτυξη της θεολογικής σκέψης. Σήμερα όμως αντιμετωπίζουμε δύο πολύ χειρότερες καταστάσεις· από τη μια την αδιαφορία και από την άλλη τον θρησκευτικό φανατισμό.
Ο θεολόγος σήμερα καλείται να κινηθεί ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες καταστάσεις. Καλείται να απευθυνθεί σε μια κοινωνία που φαινομενικά ευημερεί, σε μια κοινωνία που απολαμβάνει τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας και που νιώθει τόσο ισχυρή, ώστε να νομίζει ότι δεν χρειάζεται πια τον Θεό. Από την άλλη μεριά όμως η ίδια αυτή κοινωνία, ενώ δείχνει να έχει απορρίψει τον Θεό, όχι μόνο δεν έβαλε στη θέση του μια πιο λογικοκρατική και νηφάλια αντιμετώπιση της ζωής, αλλά, κατά παράδοξο και εντελώς αναπάντεχο τρόπο, επέστρεψε σε δεισιδαιμονίες και προλήψεις που όμοιές της είχε να γνωρίσει η ανθρωπότητα από την εποχή του μεσαίωνα. Και φτάσαμε σήμερα, ένα τέταρτο σχεδόν του αιώνα μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου, η ανθρωπότητα να αντιμετωπίζει με τρόμο ένα φαινόμενο που νόμιζε πως είχε από αιώνες ξεπεράσει· τη δεισιδαιμονία και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό που οδηγεί συχνά σε φανατισμό.
Απέναντι σ’ αυτήν, λοιπόν, την κοινωνία, που θεωρεί ότι δεν μας χρειάζεται, καλούμαστε ως βιβλικοί θεολόγοι όχι να κηρύξουμε τη ρομαντική επιστροφή σε ένα δήθεν ιδανικό παρελθόν ούτε να υπηρετήσουμε ξεπερασμένες αξίες, αλλά να γίνουμε μια φωνή ελπίδας ότι υπάρχει διέξοδος ανάμεσα στις παγίδες της απόλυτης ατομοκρατίας που επαγγέλλεται ο νεοφιλελευθερισμός και τα συναφή κινήματα και του ολοκληρωτισμού στον οποίο οδηγεί ο φονταμενταλισμός.
Απέναντι σε ανθρώπους που είτε είναι αδιάφοροι για τον Θεό είτε είναι φανατικά θρησκευόμενοι ο νηφάλιος και επιστημονικά τεκμηριωμένος θεολογικός λόγος είναι αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χρειάζεται η κοινωνία μας σήμερα και αυτόν ακριβώς τον λόγο φιλοδοξoύμε ως βιβλικοί θεολόγοι να προσφέρουμε με τα συνέδριά μας και είμαστε ευγνώμονες προς τον σεβασμιότατο μητροπολιτική Σερρών και Νιγρίτης που τον έχουμε για δεύτερη φορά αρωγό στην προσπάθειά μας αυτή και συμπαραστάτη.
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
