«Έχτισες τα σύμπαντα Με τη σοφία σου,
Και μεγαλύνονται αιώνια·
Με τη δική μας σοφία, Όταν είναι σοφία,
Γνωρίζοντάς τα Πιότερο τα μεγαλύνουμε»
Αξιότιμε Κύριε Αναπληρωτά Πρύτανη, Αξιότιμε Κύριε Διευθυντά του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων του CERN, Κύριε Κοσμήτορα της Σχολής Καλών Τεχνών, Κύριε Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής, Κύριε Πρόεδρε του Τμήματος Θεολογίας, Κύριε Αναπληρωτά Πρόεδρε του Τμήματος Θεολογίας, Κύριε Αναπληρωτά Πρόεδρε του Τμήματος Θεάτρου, Κύριοι Καθηγητές, Κύριοι Ομότιμοι καθηγητές, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες. Με τους στίχους ενός παλαιού μας δασκάλου σας καλωσορίζουμε απόψε εκ μέρους του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο πνευματικό αυτό συμπόσιο.
Όταν πριν από ένα χρόνο αρχίζαμε να σχεδιάζουμε δειλά-δειλά το παρόν συνέδριο, δεν μπορούσαμε να σκεφθούμε, ότι θα προκαλούσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την πανεπιστημιακή κοινότητα, τους φοιτητές αλλά και το κοινό της πόλης και ευρύτερα την κοινωνία. Η αθρόα προσέλευση και παρουσία σας αποτελεί αφενός ευχάριστη έκπληξη και αφετέρου μας φορτώνει με ευθύνες. Πιστεύω όμως, ότι θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες σας χάρη στους εκλεκτούς εισηγητές μας αλλά και τη δική σας συμμετοχή στη συζήτηση. Οι ερωτήσεις σας θέλω να πιστεύω ότι θα είναι οξυδερκείς και εύστοχες.
Το γενικό θέμα, όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, είναι: «Θεολογία και σύγχρονη φυσική: Ο άνθρωπος ανάμεσα στο μυστήριο του Θεού και το μυστήριο του Σύμπαντος». Αφήνοντας πίσω την πολεμική μεταξύ θεολογίας και επιστήμης που αναπτύχθηκε στο παρελθόν, υπερβαίνοντας την αμοιβαία αδιαφορία και ίσως την αμοιβαία περιφρόνηση των δύο περιοχών που ακολούθησε, βρισκόμαστε σήμερα συνδιαλεγόμενοι στο ίδιο πνευματικό τραπέζι. Κι ο κάθε χώρος, το κάθε πεδίο, θα προσκομίσει ότι πολυτιμότερο έχει, διότι μας ενδιαφέρει ο Άνθρωπος και η νοηματοδότηση της ζωής του πέρα από ιδεολογικές ή άλλες αγκυλώσεις. Μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος όχι απλώς ως βιολογική μονάδα, αλλά ως ψυχοσωματική οντότητα με θεία καταγωγή και ουράνιο προορισμό.
Αναφέρεται στη Φιλοκαλία ότι, ο φωτιζόμενος άνθρωπος ποθεί τον Ποιητή όταν θεωρεί χωρίς εμπάθεια το κάλλος και τη χρησιμότητα κάθε πράγματος κι όταν κατανοεί τον ουρανό, τη σελήνη, τα άστρα, τα σύννεφα, τους ανεμοστρόβιλους, τις βροχές, το χιόνι, το χαλάζι, -που το νερό παγώνει παρά τον τόσο καύσωνα-, κι έπειτα τις βροντές, τις αστραπές… τη γη, τη θάλασσα, τα αμέτρητα κτήνη, τα άπειρα γένη, ήμερα και άγρια, των φυτών και των βοτάνων. Βλέπει σε όλα την τάξη, τη σταθερότητα, τα μεγέθη, τα κάλλη, το ρυθμό, τη συνάφεια, την αρμονία, τη χρησιμότητα, την ομόνοια, την ποικιλία, την τέρψη, τη στάση, την κίνηση, τα χρώματα, τα σχήματα, τα είδη… Και θαυμάζει το Δημιουργό, πώς από την ανυπαρξία με μόνη την εντολή του, δημιούργησε τα τέσσερα στοιχεία, και πώς ενώ είναι αντίθετα δεν αλληλοκαταστρέφονται, και πώς από τα τέσσερα στοιχεία έκανε τα πάντα για μας. Αν κι αυτά είναι μικρά σε σύγκριση με τη συγκατάβαση του Χριστού και τα μελλούμενα αγαθά. Όλα λοιπόν έγιναν για τον άνθρωπο. Και ίσως αυτό να το ξεχνάμε.
Θα ήθελα κλείνοντας να ευχαριστήσω όλους εκείνους που συνέβαλαν στην διοργάνωση του Συνεδρίου αυτού. Καταρχήν ευχαριστώ τους εκλεκτούς εισηγητές και τους προέδρους των συνεδριών. Ακόμη, την Επιτροπή Ερευνών του Α.Π.Θ., τον Αναπληρωτή Πρύτανη κ. Γιάννη Τζιφόπουλο, τον Διευθυντή του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων του CERN, τον Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ., το ηλεκτρονικό περιοδικό Πεμπτουσία και τους δύο φυσικούς και Διδάκτορες του Τμήματος Θεολογίας Παναγιώτη Χαρίτο και Πέτρο Παναγιωτόπουλο. Τέλος ευχαριστώ κι όλους εσάς που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση του Τμήματος Θεολογίας και βρίσκεσθε εδώ απόψε.
