Περίληψη της εισήγησης στο Διεθνές Διαθρησκειακό Συμπόσιο με θέμα: Ορθόδοξη προσέγγιση για μια θεολογία των θρησκειών
«Ημπορεί η θεολογία να γίνη περισσότερον και ουσιαστικώτερον ανθρωπολογική; Ημπορεί να ρίψη φως και να οδηγήση την σκέψιν και να γονιμοποιήση τον πόνον και το πάθος δια τον άνθρωπον; Και αν ναι, πώς θα γίνη αυτό;» Αυτοί οι προβληματισμοί τέθηκαν δημόσια από τον Δημήτριο Τρακατέλλη, νυν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, στις αρχές τις δεκαετίας του 1960. Η Καινή Διαθήκη περιέχει αποθησαυρισμένο έναν πλούτο θέσεων, ρήσεων και περιστατικών από τα οποία καθίσταται σαφές ότι ο χριστιανός καλείται να πλατυνθεί και να περιλάβει τον «άλλον», εκείνον τον «πλησίον» που διαφέρει εθνικά, θρησκευτικά ή κοινωνικά. Αυτή η διεύρυνση αποσκοπεί στο αγκάλιασμα εκείνου που μπορεί συμβατικά να είναι ενοχλητικός, ανεπιθύμητος ή ακόμη και «εχθρός». Η θεολογία που εδράζεται στον πυρήνα του χριστιανικού μηνύματος, την αγάπη, θα πρέπει να συνεργεί και μάλιστα να ωθεί στην υιοθέτηση αρχών και πρακτικών που ενώνουν τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας. Σήμερα, σε μια εποχή ευρείας αμφισβήτησης, αβεβαιότητας και σύγχυσης, τίθεται επιτακτικό το αίτημα για μια ανθρωποκεντρική θεολογία των θρησκειών. Η Καινή Διαθήκη παρέχει πράγματι εδραία επιχειρήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
