Ένα μικρό απόσπασμα από τη μελέτη του αείμνηστου Νίκου Ματσούκα, Μυστήριον επί των ιερώς κεκοιμημένων και άλλα μελετήματα, ΦΘΒ 24, εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 36
Δεν υπάρχουν δύο τόποι ανεξάρτητοι, ο παράδεισος ως κήπος απολαύσεων και η κόλαση ως φυλακή των αδίκων, αλλά ο ένας ζωαρχικός τριαδικός Θεός και τα πλάσματα που κοινωνούν ή δεν κοινωνούν μαζί του. Η εσχατολογική ένταση μεταξύ γήινης και ουράνιας ζωής παριστάνεται σ’ όλες τις πηγές μας με θαυμάσιο συμβολικό και εικονικό τρόπο, και δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτή η ένταση σ’ όλες τις φάσεις και στην ίδια την ακατάληκτη πορεία της τελειωτικής κίνησης και εκλάμπρυνσης. Η ένταση λοιπόν αυτή δεν έχει τέρμα, γιατί τα εκ του μή όντος πλάσματα διαρκώς νικούν και υπερβαίνουν το μηδενισμό στους κόλπους της θείας απειρότητας. Όταν τα εκκλησιαστικά κείμενα κάνουν λόγο για φωτεινούς τόπους, για αμαράντινα στεφάνια δόξας, για μακάριες ψυχές πάντοτε εντάσσουν όλα τα παραπάνω στη θεία δόξα, και πάντοτε τα εννοούν εσχατολογικά και στην παραπάνω ένταση, γιατί υπάρχει η σχέση της μοναδικής πηγής, που είναι ζωή και άφθαρσία, και των όντων που οδεύουν κατά χάρη και μετοχή σε τούτη την πηγή. Κανένας σχολαστικισμός δεν χρειάζεται, μήτε τον επιτρέπουν τα κείμενά μας, να καθορίσουμε ακριβώς πως είναι η αθανασία των ψυχών, των πνευμάτων, της εικόνας του Θεού, των πολιτών του παραδείσου, των σωμάτων, των δούλων του Θεού! Ζωή είναι ο Θεός που απαθανατίζει και αφθαρτίζει τα πάντα σε πορεία έντασης, εσχατολογικής δόξας και ακατάληκτης ολοκλήρωσης.
