Ποιον προστατεύουν τελικά οι νόμοι κατά της βλασφημίας; Μια μικρή επιλογή από το δεύτερο κείμενο του νέου βιβλίου του Σταύρου Ζουμπουλάκη Χρυσή Αυγή και Εκκλησία

Τι είναι βλάσφημο και ασεβές και τι δεν είναι το ορίζει πάντα κάθε θρησκεία χωριστά, αφορά την ίδια και τους πιστούς της, και οι θεσμοί κάθε θρησκείας χωριστά αποφασίζουν τι θα κάνουν με εκείνα τα μέλη τους που βλασφημούν και ασεβούν. Το κράτος όμως δεν μπορεί πια να τιμωρεί τους βλάσφημους και ασεβείς εξ ονόματος του Θεού ή της θρησκείας. Στις σύγχρονες δημοκρατίες η βλασφημία δεν μπορεί να ανήκει στη γλώσσα του κράτους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία -για να έρθουμε τώρα στα ημέτερα- στη χώρα μας αλλά και στις άλλες Ορθόδοξες χώρες δεν έχει αυτήν την άποψη, δεν περιορίζεται δηλαδή στην προσπάθεια να πείσει τους πιστούς της αλλά και όλους εν γένει να μη βλασφημούν, ούτε αρκείται στην τιμωρία τους με τα δικά της μέσα, όταν το κάνουν, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει ότι πρέπει να τους τιμωρεί το κράτος. Γιατί; Διότι δυσκολεύεται να κατανοήσει και να αποδεχτεί ότι ζει και η ίδια σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, βασικό γνώρισμα της οποίας είναι ο μη θρησκευτικός χαρακτήρας του κράτους. Η εκκοσμίκευση είναι μια μακρά ιστορική και πολιτισμική δια­δικασία, η οποία ασφαλώς στρεφόταν εξαρ­χής κατά της χριστιανικής Εκκλησίας, και γι’ αυτό ακριβώς ούτε και στις δυτικές κοινω­νίες έγινε αποδεκτή από τη μια μέρα στην άλλη. Σήμερα ωστόσο εκεί η Εκκλησία έχει πια αντιληφθεί, αφενός, το ιστορικό ανεπίστροφο της εκκοσμίκευσης και, αφετέρου, ότι η εκκοσμίκευση δίνει και στην ίδια τη δυ­νατότητα να ζήσει με εντονότερο και γνησιό­τερο τρόπο την πίστη της. Η υστέρηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αποδοχή της εκ­κοσμίκευσης είναι ιστορικά κατανοητή, τού­το όμως δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει και τον κοινό νου να σκεφτεί ότι η διαρκής επίκληση του κρατικού βραχίο­να εναντίον εκείνων που θεωρεί αντιπάλους της δεν πρόσθεσε, όλα αυτά τα χρόνια, ούτε έναν πιστό στο ποίμνιό της, αλλά αντίθετα απομακρύνει καθημερινά τους ανθρώπους από αυτήν.