Του Επίκουρου Καθηγητή της ΠΑΕΑΚ Εμμανουήλ Κ. Δουνδουλάκη
Δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ”, του Ηρακλείου Κρήτης, αφ. 62, 26/8/2017, σ. 8.
“… ουχ ο καλώς αρχόμενος, ούτος τέλειος·
αλλ’ ο καλώς αποτιθέμενος, ούτος δόκιμος παρά Θεώ…”
(Μέγας Βασίλειος)
Την Κυριακή 19 Αυγούστου, λίγο μετά τη δύση του ηλίου, “έσβησε” σε ηλικία 76 ετών, “ο φωστήρας” της Θεολογίας Γεώργιος Θ. Ζαχαρόπουλος, μετά από ολιγόμηνη ασθένεια και νοσηλεία σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Ο αοίδιμος διδάσκαλος στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. δεν αξιώθηκε της καθηγητικής έδρας, δεν τιμήθηκε με ακαδημαϊκούς τίτλους, πλην εκείνον του Διδάκτορος. Δεν αποτιμήθηκε, δεν επιβραβεύτηκε και δε δικαιώθηκε “κατ’ άνθρωπον”, η επί σειρά ετών άοκνη εργατικότητα, η ευρυμάθεια και πολυμάθειά του. Συνταξιοδοτήθηκε ως Βοηθός του επίσης αοιδίμου Καθηγητού Δ. Τσάμη (γνωστικό αντικείμενο της Εκκλησιαστικής Γραμματείας – Πατρολογίας & Αγιολογίας), παρά τις λαμπρές σπουδές του στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό (Σορβόννη, κ.α.).
Είχε τη δυνατότητα να αφήσει πλούσιο συγγραφικό έργο, όμως επέλεξε να περιοριστεί σε ορισμένες μόνο δημοσιεύσεις, στη Διδακτορική του Διατριβή με θέμα: Θεοφάνης Νικαίας (; – ± 1380/1). Ο Βίος και το συγγραφικό του έργο, εκδ. ΚΒΕ, Θεσσαλονίκη 2003. Από τα δημοσιευμένα αυτά έργα του αντιλαμβάνεται ο υποψιασμένος αναγνώστης τον κραταιό επιστήμονα Ζαχαρόπουλο, το διαπρεπή θεολόγο, τον άριστο Παλαιογράφο, το δοκιμότατο φιλόλογο, το λακωνικό και ποιοτικό συγγραφέα, τον πολυμαθή και ευρυμαθή δάσκαλο. Περιφρονούσε τη συλλογή “τίτλων” σε επίπεδο γνώσεων και αδιαφορούσε για την απόδοση ή μη του δικαίου επαίνου προς το πρόσωπό του. Προτιμούσε να βοηθά τους άλλους, να προκρίνει τους άλλους, όπου διέκρινε το αξιοπρόσεκτο.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ.
