Σεβασμιώτατε ἅγιε Ἀρκαλοχωρίου
Θεοφιλέστατε ἅγιε Ἀμορίου
Σεβαστοί Πατέρες
Ἀγαπητοί συγγενεῖς καί φίλοι τῆς
κεκοιμημένης δούλης τοῦ Θεοῦ Μαρίας
Κύριε Κοσμήτορα
Κύριε Πρόεδρε τοῦ Τμήματος
Ποιμαντικῆς & Κοινωνικῆς Θεολογίας
Κυρίες καί Κύριοι Συνάδελφοι
Ἀγαπητοί φοιτητές καί ἀγαπητές φοιτήτριες τῆς ἐκλιπούσης
Ἀγαπητή μας Μαρία,
Οἱ συνάδελφοί σου καί οἱ φοιτητές σου ἑνώνουν τούτη τήν ὥρα τίς προσευχές των μέ τίς προσεχυές τῆς πενθούσης οἰκογενείας σου καί συνεύχονται γιά τήν κατά τόν εὐαγγελικό λόγο «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰω. 5,24) μετάβασή σου, γιά τήν ἄνοδό σου στόν κόσμο τῶν ἀγγέλων καί τήν πολιτεία τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου δέν ὑπάρχει πόνος, λύπη καί στεναγμός, ἀλλά ζωή, ἀτελεύτητος (Κοντάκιο Κανόνος Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας).
Κι εσύ, ἀγαπητή μας Μαρία, γνώρισες τόν πόνο καί πάλεψες μαζί του μέ χριστιανική ὑπομονή, μέ μεγάλη πίστη καί καρτερία ὑποδειγματική, ἔτσι ὅπως ἦταν γενικότερα ὁ χαρακτήρας σου, θαρραλέος, μαχητικός, ἱεραποστολικός, γεμάτος παρρησία. Δεν είναι πράγματι εὔκολο ἀνθρωπίνως νά συμφιλιωθεῖ κανείς μέ τήν αἴσθηση τῆς ἀπουσίας σου, τή στιγμή πού μέχρι πρίν λίγο καιρό, ἀκόμη καί μέσα ἀπό τήν σωματική σου δοκιμασία, ἐνέπνεες τή χαρά, τό χιοῦμορ, τήν ἀγάπη στήν ἐπιστημονική ἔρευνα, τήν ἐλπίδα σ΄ αυτό πού ἔρχεται, τή συμφιλίωση μέ τό κοινό μας χρέος.
Φαίνεται πώς ἡ μελέτη τῆς χριστιανικῆς τέχνης ἐνθουσίαζε ἀφενός τό ἐρευνητικό σου πνεῦμα, ἀλλά σμίλευε ἀφετέρου καί τήν ἀγαθή σου ψυχή, ὥστε νά ἀποδέχεται τήν ἀλήθεια πώς ἡ ζωή μας εἶναι «ἄνθος καί ἀτμίς τε καί δρόσος ἑωθινή» (Ἀπό τήν νεκρώσιμη Ἀκολουθία), «ἀληθῶς ματαιότης τά σύμπαντα, ὁ δέ βίος, σκιά καί ἐνύπνιον» (Ἀπό τή νεκρώσιμη Ἀκολουθία). Δέν εἶναι λίγα τά εἰκονογραφικά θέματα πού μελετοῦσες, τά ὁποῖα ὑπομνηματίζουν τό γεγονός τοῦ θανάτου καί ἀποτυπώνουν σκηνές τοῦ θνήσκοντος ἀνθρώπου, συνοδευόμενα μάλιστα ἀπό ψαλμικά χωρία ὅπως τό στίχο-ὕμνο πρός τή θεία φιλανθρωπία – «ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει» (Ψαλμ. 102,15).
Μᾶς κάλεσες ἐδῶ σήμερα, ἀγαπητή μας Μαρία, μνήμη τριῶν ἁγίων γυναικῶν, Μηνοδώρας, Μητροδώρας καί Νυμφοδώρας, γιά νά μᾶς διδάξεις μέ τή σιωπή σου πῶς νά ἀποκτήσουμε «τό λεγόμενο ἄλλο φρόνημα» καί νά ἐμβαθύνουμε στό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. πῶς νά καταλάβουμε αὐτό πού λέγει ὁ σύγχρονος συμπατριώτης σου λογοτέχνης, ὅτι «ἁλάτι ὁ θάνατος καί τή ζωή πολύ τή νοστιμίζει» (Ν. Καζαντζάκης) ἤ αὐτό πού ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος ἔγραψε, ὅτι «ἐάν τε γάρ ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν» (Ρωμ. 14,8).
Κι ἐμεῖς, ἀγαπητή μας Μαρία, εἴμαστε ἐδῶ νά σέ ἀκούσουμε καί νά σοῦ ποῦμε πώς δέν θά σέ ξεχάσουμε ποτέ, πώς παραδειγματιζόμαστε ἀπό τό δικό σου σταυροαναστάσιμο ἦθος. Δίδοντάς σου δέ τώρα τόν τελευταῖο ἀσπασμό δεόμεθα «ἐν ἐκκλησίᾳ» (Α΄ Κορ. 11,8) γιά σένα, ὥστε νά βρεῖς ἀνάπαυση στόν τόπο τοῦ Παραδείσου, ὅπου τό φῶς τῆς ζωῆς, ὁ Χριστός καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἡ κατοικία τῶν εὐφραινομένων καί ἡ «φωνή καθαρᾶς ἀγαλλιάσεως» (Ἀπό τή νεκρώσιμη Ἀκολουθία).
Καλό σου ταξίδι,
Ἀγαπητή μας Μαρία,
«Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. 4,5)
Καλή Ἀνάσταση
Παναγιώτης Σκαλτσής, Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Ἱ. Ναός Ἁγίου Φωτίου, Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016.
