Ο ιερός Φώτιος αναγνωρίζει ότι οι ποικίλες εκδοχές του κακού, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της θνητότητας, μοιάζουν να σταυρώνουν την αντιληπτική αλκή της ανθρώπινης διάνοιας, να δοκιμάζουν τη συναισθηματική αντοχή των πενθούντων ή ακόμη και να αντιδικούν φαινομενικά με τη θεία δικαιοσύνη. Ωστόσο, επιμένει πως κάθε είδους κακοπάθεια και θλίψη είναι οργανικά ενταγμένη στο πλαίσιο της θείας Πρόνοιας. Με άλλα λόγια, πως αν και δύσβατοι, οδυνηροί, απροσδιόριστοι ή και ασύμμετροι οι τρόποι εκδήλωσης της «ὑπέρ νοῦν φιλανθρωπίας» του Θεού υπηρετούν τη σωτηρία του ανθρώπου. Η συγκεκριμένη παραδοχή ωστόσο δεν λειτουργεί ως ψυχολογική ανακούφιση ή θωράκιση για τον πάσχοντα. Αντιθέτως, καθιστά ακόμη πιο επείγουσα και κομβική τη δική του συμμετοχή στην αυτοπραγμάτωσή του, η οποία συντελείται ως αγαπητική και ελεύθερη εμπιστοσύνη στην πατρική φροντίδα του Θεού.
Βλ. περισσότερα εδώ
