Άρθρο της λέκτορα του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Βασιλικής Σταθοκώστα
Η μετάφραση της Αγίας Γραφής αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αρκεί να σημειωθεί ότι στις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές χώρες η ανάπτυξη της λογοτεχνίας και του πολιτισμού συνδέεται με τη μετάφραση της Αγίας Γραφής στη γλώσσα των λαών τους. Σε ό,τι αφορά τη μετάφραση της Αγίας Γραφής στα Ελληνικά, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ας θυμηθούμε ότι η Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε ήδη από τον 3ο π.Χ. αιώνα από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά της εποχής. Πρόκειται για τη γνωστή μετάφραση των Ο΄ (των Εβδομήκοντα: των εβδομήντα δυο λογίων ελληνομαθών Ιουδαίων) μετά από πρόσκληση του βασιλιά Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου. Όσο για την Καινή Διαθήκη, αυτή είναι γραμμένη στα Ελληνικά.
Μετά την Ελληνική Επανάσταση, το 19ο και στη συνέχεια στον 20ο αιώνα, την ανάγκη για μελέτη των βιβλικών κειμένων στη γλώσσα, όπως είχε πλέον διαμορφωθεί εκείνη την εποχή, του Ελληνικού λαού έρχονται να καλύψουν μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης από ειδικούς. Παράλληλα, στα μέσα του 20ου αιώνα η ποιητική απόδοση βιβλίων της στα νέα ελληνικά αποτελεί πηγή έμπνευσης και έκφρασης για τους νομπελίστες λογοτέχνες, τον Γιώργο Σεφέρη («Άσμα Ασμάτων», χ.ε., Αθήνα 1965 και «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», Ίκαρος, Αθήνα 1966) και τον Οδυσσέα Ελύτη («Η Αποκάλυψη», Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1985), όπως και για άλλους, όπως ο Άγγ. Βλάχος και ο Ντ. Χριστιανόπουλος.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο παρακάτω:
