Χαιρετισμός του Προέδρου του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, καθηγητή Χρυσόστομου Σταμούλη στην εκδήλωση απόδοσης των χαριστήριων τόμων προς τιμήν και μνήμην του καθηγητή Ιωάννη Φουντούλη

ΜτΘ_72Παναγιώτατε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμε, Θεοφιλέστατε εκπρόσωπε του Παναγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Σεβασμιώτατοι εκπρόσωποι των λοιπών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, Σεβασμιώτατοι Αρχιεπίσκοπε Κρήτης, Σεβασμιώτατοι. Κύριε Kοσμήτορα, κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αγαπητές φοιτήτριες, αγαπητοί φοιτητές,

Ως πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας, αισθάνομαι ξεχωριστή χαρά για την αποψινή σύναξη, αλλά και για όσα προηγήθηκαν το πρωί σήμερα και χθες. Σπάνια μας δίνεται η δυνατότητα να βρισκόμαστε όλοι μαζί επί το αυτό εν αμερίστω καρδία, για να γιορτάσουμε το μυστήριο της αγάπης, το μυστήριο της ευγνωμοσύνης, αλλά και την ανυπόκριτης φιλίας. Και είναι αλήθεια ότι τούτο το κατάφερε τώρα, σε δύσκολους καιρούς, η σεβάσμια μορφή του μακαριστού δασκάλου Ιωάννη Φουντούλη. Ενός ανθρώπου για τον οποίο ακούσθηκαν αυτές τις δύο ημέρες πολλά και όμορφα. Γνωστά και άγνωστα. Επιστημονικά και προσωπικά. Και όλα δείχνουν εκείνη την ταπεινή μεταμορφωτική των πραγμάτων δύναμη που τον χαρακτήριζε και του επέτρεπε τη συνάντηση. Άθλημα δύσκολο, που διεκδικεί το σύνολο της ύπαρξης, την έξοδο από τον βέβαιο εαυτό και την οριστική αφιέρωση στα πρόσωπα και τα πράγματα μιας ζωής που τη φωτίζει η αυτοπαράδοση στην έκπληξη, στο θαύμα. Ο καθηγητής Φουντούλης είχε τη μαστοριά να φτιάχνει από ασήμαντα υλικά μορφές σπουδαίες. Με δυο κουβέντες, ένα ανέκδοτο και απόλυτη πατρική γλυκύτητα σου έδειχνε δρόμους, αλλά και δυνατότητες που ποτέ σου δεν φαντάστηκες, ποτέ σου δεν είδες. Σαν τώρα θυμάμαι, την επιστροφή μας από το Συνέδριο της επιτροπής Λειτουργικής Αναγέννησης στην Τήνο. Δεν ξέρω πως, μα είχαμε ξεμείνει η αφεντιά μου, ο συνάδελφος Παναγιώτης Σκαλτσής, ο αγαθός παπά Χρήστος από τις Σέρρες και ο καθηγητής στο αεροδρόμιο της Μυκόνου. Η ώρα για την πτήση αργούσε και σκεφτόμασταν τι να κάνουμε. Ο Φουντούλης κάτι διάβαζε. Κάποια στιγμή τον πλησιάζουμε και του λέμε: κύριε καθηγητά λέμε να πάμε στη χώρα. Να πιούμε κανέναν καφέ, κάτι να φάμε και να γυρίσουμε. Έχουμε ώρα πολλή. Πρέπει να λύσουμε όμως ένα πρόβλημα. Να δούμε που μπορούμε να αφήσουμε τις αποσκευές μας. «Μη νοιάζεστε» μας λέει, με ύφος περιπεκτικό, δηλαδή φουντούλειο. «Αφήστε τα πράγματα εδώ σε μένα, και εγώ θα τα φυλάω». «Πάτε εσείς, πάτε στη μονή γυμνιστών και εγώ θα σας περιμένω». Πόσο τον παρακαλέσαμε να έρθει, τι του είπαμε δεν λέγεται. Τελικά δεν τον πείσαμε. Σαν επιστρέψαμε τον βρήκαμε στην ίδια θέση να μας περιμένει, με κείνο το γλυκό χαμόγελο με το οποίο θα τον θυμόμαστε για πάντα, κρατώντας στα χέρια του το γνωστό σε όλους κιτρινισμένο από τον καιρό και την ανάγνωση Ψαλτήρι. Αμέσως ήλθαν στο μυαλό μου τα λόγια του ψαλμωδού: «Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, μακάριος ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ σέ».

DSC_1089

Φωτογραφία: Δημοσθένης Τσαβδαρίδης

Αγαπητοί μου Μιχάλη και Μανόλη,

Τα δύο από τα τρία Μ,

Η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Ο Θεός μου φύλαξε δώρο ακριβό∙ να χαιρετίσω ως πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας και εκ μέρους των συναδέλφων μου, τιμητική εκδήλωση για δάσκαλο σπουδαίο, άνθρωπο ξεχωριστό.

Η ευχή του να σας ενώνει εσάς και τις οικογένειές σας και η αγάπη του να φωτίζει τους δρόμους που ακόμη δεν περπατήσαμε.

Share this post
          
 
   
Δημοσιεύθηκε στην ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΙΔΕΣ και χαρακτηρίσθηκε , , . Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.