Του καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ π. Βασίλειου Καλλιακμάνη
α) Η διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (14ος αιώνας) περί διακρίσεως αμέθεκτης ουσίας και μεθεκτών ακτίστων ενεργειών στο Θεό, στηριγμένη όχι τόσο στη διανοητική γνώση και τους ψυχρούς φιλοσοφικούς συλλογισμούς όσο στην εμπειρική βίωση της κοινωνίας με το Θεό, αμφισβητήθηκε έντονα στην εποχή του. Οι αμφισβητήσεις συζητήθηκαν σε συνόδους στην Κωνσταντινούπολη και τελικά επικυρώθηκε πανηγυρικά η διδασκαλία του θεοφόρου πατρός.
β) Ο πνευματικός αγώνας των ησυχαστών να συγκεντρώσουν το νου, ο οποίος «επί τα έξω σκεδάννυσι», και να τον προσηλώσουν στην καρδιά δεν αφορά απλώς κάποια τεχνική σωματική μέθοδο. Αποτελεί τρόπο άσκησης, ησυχίας και χαρισματική οδό θεογνωσίας. Μετά την ενανθρώπηση, διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, οφείλουμε να αναζητούμε τη χάρη του Πνεύματος στα σώματά μας, που έχουν καθαγιαστεί από τα μυστήρια της Εκκλησίας.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο παρακάτω:
Εφημερίδα Μακεδονία της Θεσσαλονίκης
