Ο πρώτος λοιπόν και κύριος λόγος που χριστιανοί, όσοι και αν είναι αυτοί, στράφηκαν προς τη Χρυσή Αυγή δεν είναι άλλος από την αυτοερμηνεία της Εκκλησίας, τα τελευταία εκατόν πενήντα περίπου χρόνια, ως υπερασπιστή του ελληνικού έθνους, ως θεματοφύλακα του ελληνισμού. Η ευαισθησία της σημερινής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος (όπως και των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών) είναι κυρίως εθνική. Αυτό οφείλεται στην αφετηριακή συγκρότησή της ως εθνικής Εκκλησίας, ως συστατικού στοιχείου μιας εθνοκρατικής υπόστασης. Εδώ οφείλεται και η έλξη της προς τους πολιτικούς οργανισμούς εθνικοπατριωτικής ή εθνικιστικής ιδεολογίας. Αυτό είναι γνωστό, πολλοί έχουμε μιλήσει επ’ αυτού, δεν θέλω να επιμείνω περισσότερο. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο της πρόσφατης ιστορίας της Εκκλησίας, που αφορά τη σχέση της με την πολιτική ιστορία της Ελλάδος, και το οποίο εξηγεί γιατί υπάρχουν σήμερα αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, λαϊκοί που τάσσονται υπέρ της Χρυσής Αυγής. Στην Εκκλησία της Ελλάδος συντελείται, κατά τα δύο τελευταία χρόνια της Κατοχής και κυρίως κατά τον Εμφύλιο, μια πολιτική στροφή. Η Εκκλησία τα χρόνια εκείνα αισθάνεται πραγματικά, και όχι απλώς ιδεολογικά, απειλημένη από το κομμουνιστικό κίνημα και συντάσσεται απολύτως με την αντίπαλη πλευρά.
Την ίδια ακριβώς στάση έναντι του κομμουνισμού είχε και η Καθολική Εκκλησία και όλες οι προτεσταντικές Εκκλησίες της Ευρώπης, οι οποίες στα χρόνια του Μεσοπολέμου βρέθηκαν αντιμέτωπες με το δίλημμα ποιος ήταν ο κύριος αντίπαλός τους, ο φασισμός ή ο κομμουνισμός, ο Χίτλερ ή ο Στάλιν. Οι περισσότερες αποφάσισαν ότι ο κύριος αντίπαλος ήταν ο δεύτερος, γιατί ήταν ρητά και μαχητικά αθεϊστικός, ενώ αντίθετα τα φασιστικά κινήματα συγκάλυπταν τον αντιχριστιανισμό τους ή έδειχναν, τα ηπιότερα από αυτά, και φιλοεκκλησιαστικές τάσεις, και βεβαίως γιατί η επικράτηση του κομμουνισμού στη Ρωσία συνοδεύτηκε από ακραίο διωγμό των χριστιανών.
