Περίληψη της εισήγησης στο Διεθνές Διαθρησκειακό Συμπόσιο με θέμα: Ορθόδοξη προσέγγιση για μια θεολογία των θρησκειών
H αρχέγονη χριστιανική κοινότητα τοποθέτησε στην καρδιά του κηρύγματός της το θέμα της «αφέσεως των αμαρτιών», το οποίο έχει μια ποικιλόμορφη αντιμετώπιση από τους συγγραφείς της Κ.Δ. και παρουσιάζεται με τρεις κυρίως εκδοχές. Στην εισήγησή του ο κ. Γκουτζιούδης εστίασε το ενδιαφέρον του στην τρίτη και όχι επικρατέστερη εκδοχή της αφέσεως των αμαρτιών, η οποία δεν είναι ούτε αποτέλεσμα της εξιλαστήριας προσφοράς του Ιησού, ούτε επιβράβευση της πίστης των ανθρώπων. Στην τελευταία αυτή περίπτωση μάλιστα, η άφεση δεν φαίνεται να προέρχεται από τη δική του εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά αντίθετα παρέχεται άμεσα από το Θεό χωρίς τη διαμεσολάβηση του Χριστού. Ο διαπροσωπικός αυτός τύπος της αφέσεως μπορεί να αποτελέσει το βιβλικό θεμέλιο μιας θεολογίας των θρησκειών. Η μορφή αυτής της αφέσεως προέρχεται από το κοσμοείδωλο του ιωβηλαίου έτους της Π.Δ., ενός κοινωνικού θεσμού που είχε ως ιδανικό του την ολική αποκατάσταση των μελών της κοινωνίας στην αρχική τους κατάσταση, αφού αυτή με το πέρασμα του χρόνου είχε ανατραπεί. Αυτή η άγνωστη στο ευρύ χριστιανικό πλήρωμα «διαπροσωπική άφεση», εξαρτάται αποκλειστικά από την κοινωνική και αγαπητική σχέση των ανθρώπων. Τα κείμενα που εξετάζονται είναι τα Μτ. 5:21-26. Μτ. 5:48 και Λκ. 6:34-36. Μτ. 6:12//Λκ. 11:4. Μτ.6:14-15. Λκ. 7:41-42. Μτ. 18:21-22//Λκ. 17:3β-4 και αποτελούν ενδεικτικές περιπτώσεις όπου χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς των ευαγγελίων ο διαπροσωπικός τύπος της αφέσεως των αμαρτιών. Η εφαρμογή της αφέσεως στις περικοπές αυτές δεν φαίνεται να απαιτεί κάποια εξιλαστήρια ενέργεια από τον αμαρτωλό. Αντίθετα ως μοναδική προϋπόθεση προτάσσεται η εκ μέρους των υπολοίπων μελών της κοινότητας παροχή της αφέσεως προς το αδελφό μέλος που διέπραξε την αμαρτία.
