Ο καθηγητής κ. Πέτρος Βασιλειάδης είχε δημόσια σταθεί θετικά στην οργάνωση του συνεδρίου του Τμήματος “Εκκλησία και Αριστερά”, και μάλιστα μετείχε ενεργά στις συζητήσεις επί των εισηγήσεων. Την διοργάνωση είχε χαρακτηρίσει «αναμφίβολα αξιέπαινη πρωτοβουλία» και «θετικό άνοιγμα από την Εκκλησία». Και συνέχιζε: «Ακόμη και με τον τραγικό αποκλεισμό πρωτεργατών στο χώρο του ορθοδοξο – (ή ευρύτερα χριστιανο-) μαρξιστικού διαλόγου, για το οποίο δικαιολογημένα γράφτηκαν τις μέρες αυτές αρκετά. Ακόμη και με την απουσία του ευρύτερου φάσματος της αριστεράς στον τόπο μας. Και μόνο να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια του κλασικού γνωμικού του Μαρξ (“η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή σε απάνθρωπες συνθήκες – κατ’ άλλη μετάφραση το πνεύμα ενός κόσμου χωρίς πνεύμα – Είναι το όπιο (δηλαδή το παυσίπονο) του λαού”), κάτι καλό θα βγει». Στο τελευταίο αυτό μάλιστα αναφέρθηκε και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Λάσκος.
Σήμερα, με την ευκαιρία της εκπομπής «Ανιχνεύσεις» στην ΕΤ3 του δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη, ο οποίος συντόνισε και μια από τις συνεδρίες, ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης δημοσίευσε στον χώρο της κοινωνικής δικτύωσης (http://www.facebook.com/petros.vassiliadis.5) τις παρακάτω σκέψεις:
«Δια της ετερογονίας των σκοπών, δηλαδή της λαθεμένης έκφρασης προσωπικής γνώμης από τον συνάδελφο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Κουράκη για τη μισθοδοσία του κλήρου, και περισσότερο από την ατυχή απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης του θέματος από τη ΝΔ, έμεινε στην επικαιρότητα το μέγα ζήτημα του διαλόγου Εκκλησίας-Αριστεράς. Πολύ αξιέπαινη η απόφαση του Παντελή Σαββίδη να το ανακινήσει στη σημερινή εβδομαδιαία εκπομπή του “Ανιχνεύσεις”, από τις λίγες υψηλού επιπέδου στην ελληνική τηλεόραση. Εύχομαι να πάει λίγο παραπέρα από την – αναγκαία ασφαλώς σε πρώτη φάση, που ουσιαστικά περιορίστηκε σε πρακτικά ζητήματα – αναψηλάφηση ενός παλιού θέματος, στο οποίο με καημό ενέκυψαν αγνοί διανοητές και όχι θεσμικοί παράγοντες εκατέρωθεν. Εννοώ τις αξιακές βάσεις ταύτισης, αντίθεσης ή και αναγκαίας συμπόρευσης της εκκλησίας ως λαού του Θεού και των επώνυμων θεωρητικών ή και ανώνυμων αγωνιστών της αριστεράς.
Για να βοηθήσω λίγο το προβληματισμό των υγιώς και ανυστερόβουλα σκεπτομένων, ένθεν και ένθεν της “διαχωριστικής” (; ή μήπως εφαπτόμενης) μεθορίου παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα (την παράγραφο 14) από την έκκληση για δράση που απευθύνει προς όλους ο χριστιανικός κόσμος ΣΗΜΕΡΑ (όχι χθες όπως δυστυχώς εγκλωβίζεται ακόμη και ο καλόπιστος διάλογος): «Ο φονταμενταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι κάτι περισσότερο από ένα οικονομικό μοντέλο, είναι μια κοινωνική και ηθική φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, η πίστη στο θεό της αγοράς, που βασίζεται στον αχαλίνωτο ανταγωνισμό και την εκφράζεται με τον υπολογισμό και τους χρηματικούς δείκτες σε όλες τις πτυχές της ζωής, έχει κυριαρχήσει παντού και έχει καθορίσει την κατεύθυνση των συστημάτων της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της κοινής γνώμης, των μέσων ενημέρωσης, ακόμη και η εκπαίδευση. Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση έχει διοχετεύσει πλούτο κυρίως προς εκείνους που είναι ήδη πλούσιοι και έχει επιτρέψει σε ανθρώπους να λεηλατήσουν τους πόρους του φυσικού κόσμου πέρα από τα όριά του για να αυξήσουν τον πλούτο τους. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο δεν έχει αυτο-ρυθμιστικούς μηχανισμούς για την αντιμετώπιση του χάους που δημιουργεί με εκτεταμένες επιπτώσεις, ειδικά για τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους». Προσοχή είναι χριστιανικό όχι αριστερό κείμενο! Και για να το τεκμηριώσω σε όσους αδαείς προτρέξουν να το αποδώσουν στην υιοθέτηση της μαρξιστικής ή έστω κοινωνιολογικής ανάλυσης, παραθέτω την χριστιανική βιβλική του τεκμηρίωση (παρ. 6): «Το όραμά μας για δικαιοσύνη έχει τις ρίζες του στην αυτό-αποκάλυψη του Θεού εν Χριστώ Ιησού, ο οποίος εκδίωξε τους αργυραμοιβούς από τον Ναό (Ματθ 21:12), έκανε ισχυρούς τους ασθενείς (Α΄ Κορ 1:25-28), και επαναπροσδιόρισε τις απόψεις για τη φτώχεια και τον πλούτο (Α΄ Κορ 8:9). Ο Ιησούς ταυτίστηκε με τους περιθωριακούς και τους αποκλεισμένους, όχι μόνο από συμπόνια, αλλά γιατί οι ζωές τους αποτελούν απόδειξη της αμαρτωλότητας των συστημάτων και των δομών. Η πίστη μας επιβάλλει να αναζητούμε τη δικαιοσύνη, να μαρτυρούμε την παρουσία του Θεού, και να μετέχουμε στη ζωή και τους αγώνες των ανθρώπων, τους οποίους οι δομές και οι πολιτιστικές παραδόσεις έκαναν ευάλωτους— γυναίκες, παιδιά, άτομα που ζουν στη φτώχεια σε πόλεις και χωριά, αυτόχθονες λαοί, ρατσιστικά καταπιεσμένες κοινότητες, άτομα με ειδικές αναπηρία, Dalits, μετανάστες, πρόσφυγες, και εθνικές θρησκευτικές μειονότητες. Ο Ιησούς βεβαιώνει ότι «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ 25: 40)».
Με ανυπομονησία, λοιπόν, αναμένουμε το πλήρες ελληνικό κείμενο αυτής της έκκλησης για δράση, προφανώς από την επιτροπή του ΠΣΕ για την εναλλακτική παγκοσμιοποίηση στην οποία μετέχει.
