Σεβασμιώτατοι,
Κύριε βουλευτά,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Φίλες και φίλοι της αριστεράς,
Κυρίες και κύριοι
Αγαπητές φοιτήτριες και φοιτητές
O Thomas Eliot στα Τέσσερα Κουαρτέτα σημειώνει πως, «το τέλος μου είναι στην αρχή» και αμέσως μετά ότι, «στην αρχή μου είναι το τέλος». Μια παρατήρηση-δάνειο από τον Εκκλησιαστή, η οποία δηλώνει την ενότητα των πραγμάτων, αλλά και την προοπτική τους.
Αγαπητοί μου,
φθάσαμε στο τέλος. Θέλω να ελπίζω ότι θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή. Περάσαμε τα σύνορα. Βέβαια, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παρατηρήσουμε, πως τα σύνορα δεν είναι μια πραγματικότητα την οποία περνούμε μια φορά στη ζωή μας. Χρειάζεται προσπάθεια σκληρή και διάθεση ισχυρή προκειμένου να περνούμε καθημερινά τα σύνορα που χτίζει η εγωκεντρικότητά μας, ο κλειστός μας εαυτός και οι αμυντικές διαδικασίες του, που του απαγορεύουν να κοινωνήσει και να κοινωνηθεί. Και το λέω αυτό διότι σε κάθε άλλη περίπτωση θα μοιάζουμε με τους πρωταγωνιστές από το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, του μεγάλου μας κινηματογραφιστή του Θόδωρου Αγγελόπουλου, οι οποίοι: «Πέρασαν τα σύνορα για νά’ ναι ελεύθεροι κι ήρθανε και ξαναστήσαν σύνορα εδώ, σ’ αυτό το λασπότοπο, μικραίνοντας τον κόσμο…». Χθες, στην έναρξη, σημείωσα, ότι όταν ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια διοργάνωσης του Συνεδρίου, ακόμη με τις πρώτες σκέψεις, πολλοί μας είπαν ότι αναλαμβάνουμε ως Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, ένα τεράστιο ρίσκο. Δεν είχαν άδικο. Τους απάντησα, όμως, ότι κατά Γρηγόριο Θεολόγο, «το θεολογείν αεί σχοινοβατείν». Και είναι σαφές πως αυτή η προσπάθειά μας αποτελεί εκούσια σχοινοβασία. Μια σχοινοβασία που μας βγάζει από τις βεβαιότητες μας –χωρίς αυτό να σημαίνει την εγκατάλειψή τους-, και επιτρέπει εδώ και τώρα τη συνάντηση και τη συμβολή. Τουτέστιν το λειτουργικό μας άπλωμα. Τη συγ-χώρηση σε τόπο κοινό, που μας χαρίστηκε. Άλλωστε, είναι προτιμότερο το καράβι να βυθιστεί στο πέλαγος της προσπάθειας, παρά στο ασφαλές λιμάνι της απροσπάθειας.
Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου από αυτή τη θέση να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους σας, διότι με την παρουσία σας και τη συμμετοχή σας συμβάλλατε στην επιτυχία αυτού του Συνεδρίου. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Οργανωτική Επιτροπή του Τμήματος μας, τους αναπληρωτές καθηγητές Νίκη Παπαγεωργίου και Χρήστο Αραμπατζή, τον επίκουρο καθηγητή Στέλιο Τσομπανίδη, τον λέκτορα Χρήστο Τσιρώνη και εξαιρέτως τον πρόεδρό της καθηγητή Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, για την εξαιρετική δουλειά που έκαναν.
Και τέλος να πω, πως αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο πέρασμα του χρόνου, στη διάρκεια της ιστορίας. Εκείνο που θελήσαμε ήταν απλά και μόνο να δώσουμε ένα δικαίωμα στην ελπίδα. Να είστε καλά. Όλα κατ’ ευχήν.
