Το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφάσισε ομόφωνα να αφιερώσει το τρέχον ακαδημαϊκό έτος στην Παλαιά Διαθήκη προκειμένου να τιμήσει τον καθηγητή του Τμήματός μας κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου. Ο εκλεκτός συνάδελφος και φίλος κ. Κωνσταντίνου για παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα καλλιεργεί με συνέπεια και αφοσίωση τις βιβλικές σπουδές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση διδάσκοντας σε όλες τις ακαδημαϊκές βαθμίδες και κατέχοντας πολλαπλάσιες θέσεις οργανωτικής, ερευνητικής και διοικητικής ευθύνης, εκδίδοντας μελέτες, συμμετέχοντας σε ντόπια και διεθνή ερευνητικές συνεργασίες και επιστημονικά βιβλικά συνέδρια.
Πατώντας στα συμπαγή θεμέλια της επιστημονικής του κατάρτισης και ενισχυμένης από την βαθύρριζη εκκλησιαστική του συνείδηση, ο κ. Κωνσταντίνου ενέπνευσε σε πολλές θεολογικές γενεές τον σεβασμό και την αγάπη για την Παλαιά Διαθήκη. Και σε πείσμα μιας ευσεβιστικής ανάγνωσης της Παλαιάς Διαθήκης που επιχειρεί να ελέγξει και να διορθώσει το «ήθος του Θεού» ή ενός ελληνοκεντρικού χριστιανισμού που θεωρεί την Παλαιά Διαθήκη μια απλή ιστορία του εβραϊκού λαού ο Καθηγητής κύριος Κωνσταντίνου έδειξε πώς και γιατί η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί την πνευματική προϊστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας και βέβαια την απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση του ίδιου του Χριστιανισμού.
Από την άλλη πλευρά, ο κύριος Κωνσταντίνου θέτει τα διανοητικά τάλαντα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός και όσα κατέκτησε με τον κόπο του στην υπηρεσία της ίδιας της Εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό, επικαιροποιεί τον θείο Λόγο, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και τη θεραπευτική και αναγεννητική του δυναμική τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Από τις μελέτες του μέχρι τα συχνά κηρύγματα που συντάσσει και εκφωνεί σε κυριακάτικες και έκτακτες ευχαριστιακές συνάξεις, προβάλλει το γνήσια κοινωνικό, φιλάνθρωπο και συνάμα ριζοσπαστικό και καταγγελτικό περιεχόμενο των προφητικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, προβάλλοντας τους προφήτες ως πρότυπα φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας. Εξάλλου, για χάρη της πιστότητας και εμπιστοσύνης στο θέλημα και στον λόγο του Θεού καθώς και του ενδιαφέροντός τους για τον χειμαζόμενο και αδικούμενο λαό συγκρούστηκαν με την κοσμική και θρησκευτική εξουσία της εποχής τους με αποτέλεσμα να στιγματιστούν, να περιθωριοποιηθούν ή και να διωχθούν.
Στις μέρες μας η ακόρεστη δίψα για δύναμη, για επιβολή και για επεκτατισμό τείνει να μεταμορφώσει την σύγχρονη πραγματικότητα σε ένα θέατρο πολεμικών -ρεαλιστικών ή συμβολικών-αναμετρήσεων, μεταξύ των οποίων δυστυχώς δεσπόζουν και οι διαθρησκειακές, οι διομολογιακές ή και οι ενδοεκκλησιαστικές.
Για τον λόγο αυτό παρουσιάζεται ακόμη πιο επίκαιρη και ευπρόσδεκτη η μόνιμη έγνοια του κ. Κωνσταντίνου να αναδεικνύει τον κοινωνικό πυρήνα του βιβλικού λόγου προκειμένου να προληφθούν ή να θεραπευθούν προβλήματα, ρήξεις και εντάσεις που ξεσπούν εντός της Εκκλησίας ως κοινωνικού γεγονότος όσο και στα ευρύτερα όρια της κοινωνίας σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Το ίδιο επίκαιρη και θεραπευτική είναι η συνεχής του υπόμνηση ότι, σύμφωνα πάντα με την Αγία Γραφή, η αμαρτία είναι μια σειρά συκοφαντημένων, αποτυχημένων, ματαιωμένων και συντετριμμένων σχέσεων. Και, συνεκδοχικά, πως η μετάνοια και η ελπίδα της σωτηρίας δεν μπορούν παρά να στηρίζονται και να στοχεύσουν στην αποκατάσταση της ειρήνης και της καταλλαγής.
