Η ομόφωνη απόφαση του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, να ανακηρύξει σε επίτιμο διδάκτορα του τον μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, αποσκοπεί κατ’ αρχήν στο να επαναβεβαιώσει τον στενό σύνδεσμο της ακαδημαϊκής θεολογίας με την ποιμαίνουσα Εκκλησία, καθώς, όπως ορθά έχει παρατηρηθεί, κάθε προσπάθεια να διατυπωθεί θεολογία άνευ Εκκλησίας αποτελεί χίμαιρα.
Κυρίως όμως θέλει να τιμήσει έναν ιεράρχη, ο οποίος για 49 ολόκληρα χρόνια ανάλωσε τον εαυτό του διακονώντας το μέγα καί ύπέρογκον, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, της ίερωσύνης αξίωμα, εκ των οποίων 35 χρόνια ως μητροπολίτης Θηβών και Λειβαδίας και 8 ως αρχιεπίσκοπος.
Από την πορεία του, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο Αρχιεπίσκοπος του χριστιανικού μέτρου. Η ήρεμη φωνή και δύναμη της Εκκλησίας, που εκφράζει στον ανώτερο δυνατό βαθμό την αρετή της διάκρισης. Γνωρίζει πότε να μιλά. Πότε να σιωπά. Τί να πεί και πώς να το πεί. Η λιπαρή του μόρφωση, η σεμνή καί αθόρυβη βιωτή του, οι διοικητικές του ικανότητες και το πρακτικό του πνεύμα, το οποίο εκφράζεται στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων, και οι εύστοχες παρεμβάσεις του σε καίριας σημασίας ζητήματα τον έχουν τοποθετήσει πολύ ψηλά στην συνείδηση όχι μόνο των θρησκευομένων αλλά και σύνολης της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έδειξε τον πραγματικό εαυτό του στις δύσκολες οικονομικά συγκυρίες που περνά ο τόπος μας. Πιστεύοντας ότι η Εκκλησία μάς δείχνει τον τρόπο της προσωπικής σωτηρίας αλλά και μάς καλεί να στεκόμαστε πάντοτε αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπο, όταν εκείνος έχει πρόβλημα, ανέπτυξε ένα εκτεταμένο δίκτυο κοινωνικής δράσης, πραγματώνοντας την πατερική επιταγή: «τον πλανηθέντα σύναξον, τον χωλον επίδησον, τον πεσόντα ανάστησον, ασθενούντας αντιλαβού, καί όσα όμοια». Γι’ αυτό και, όταν ανέκυψε με οξύτητα το προσφυγικό πρόβλημα, ανέλαβε πρωτοβουλία για την κάλυψη από μέρους της Εκκλησίας επειγουσών και οξυτάτων αναγκών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρώτη συνέτρεξε και στήριξε τους απελπισμένους, χωρίς διακρίσεις φυλής ή θρησκείας.
Ακολουθώντας την αγιογραφική επιταγή, πιστεύει ότι η Εκκλησία δεν πολιτεύεται ούτε και στρατεύεται με κάποια ιδεολογικοπολιτική άποψη. Από την άλλη πλευρά όμως, είναι ο θεματοφύλακας της ορθόδοξης παράδοσης και ζωής, χωρίς την οποία ο Ελληνισμός δεν μπορεί να νοηθεί ούτε ιστορικά ούτε πολιτιστικά. Γι’ αυτό και ο Αρχιεπίσκοπος διακηρύσσει ότι «η σχέση του ελληνικού Λαού με την ορθόδοξη πίστη είναι ενεργό συλλογικό βίωμα, με ιστορικό βάθος». Ως εκ τούτου, αντιτάχθηκε στον αποχρωματισμό του μαθήματος των θρησκευτικών και στην μετατροπή του από ένα γνωσιακό μάθημα με ορθόδοξη ταυτότητα, σε «σκόρπιες», κατά την έκφρασή του, «ψηφίδες κοινωνιολογικού ή φιλοσοφικού προβληματισμού με αφορμή το θρησκευτικό φαινόμενο», και ζήτησε ένα μάθημα, που να παρέχει στον μαθητή συνεκτική και πλήρη εικόνα της ιδιαιτερότητος της Ορθοδοξίας. Στο ίδιο πλαίσιο, διετύπωσε και την ανησυχία του για την υποβάθμιση των μαθημάτων των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, καθώς πιστεύει ότι τα μαθήματα των Θρησκευτικών, της Ελληνικής Γλώσσας, της Λογοτεχνίας και της Ιστορίας οφείλουν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ταυτότητος των αυριανών Ελλήνων πολιτών.
Όλα αυτά, τείνοντας πάντοτε την χείρα και κάνοντας έκκληση για ειλικρινή και συνεπή συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας, ώστε να δοθεί στον ελληνικό λαό το παράδειγμα της ενότητος.
Μακαριώτατε,
Ευχόμεθα ολόψυχα, ο Δομήτωρ της Εκκλησίας Κύριος να Σας έχει υγιή και να σας χαρίζει έτη πολλά καί καλλίκαρπα, προς όφελος της Εκκλησίας και του Γένους.
