Ο χαιρετισμός του εκπροσώπου των τελειοφοίτων Νικολάου Αμανατίδη στην Τελετή Ορκωμοσίας του Τμήματος Θεολογίας

Παρουσίαση βιβλίουΑξιότιμη κυρία αναπληρώτρια Πρύτανη, κύριε Κοσμήτωρ, κύριε Πρόεδρε, κύριοι καθηγητές, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί μας γονείς, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αγαπητοί αδελφοί,

Απευθυνόμενος ο Ιησούς σε δύο ανήσυχους μαθητές του σε μια από τις τελευταίες μετά την Ανάστασή του επίγειες εμφανίσεις του, στην πορεία του προς Εμμαούς, είπε: «Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διερμήνευσεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ» (Λκ. 24,24-27). Κάπως έτσι οι περισσότεροι από εμάς πριν τέσσερα χρόνια, μια Δευτέρα του Οκτωβρίου στο Β΄ Αμφιθέατρο του κτιρίου της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, ξεκινούσαμε τις σπουδές μας στο Ανώτατο αυτό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα. Γεμάτοι απορίες και ανησυχίες για το μέλλον, τη γνώση, την πίστη αλλά και την Πορεία μας. Πώς κανείς να αντιληφθεί μια αλήθεια ή καλύτερα την Αλήθεια; Ποια είναι η σχέση Θεολογίας και Κοινωνίας; Θεολογίας και Επιστήμης; Θεολογίας και Θρησκείας; Θεολογίας και Εκκλησίας; Όλα αυτά βασάνιζαν τον νου μας και τα λόγια του Ιησού ηχούσαν δυνατά στις καρδιές μας. Ξεκινούσαμε μια Πορεία δυναμική και δημιουργική. Κατά την τετραετή διάρκειά της σημαντική ήταν η βοήθεια που λάβαμε από τους καθηγητές μας, οι οποίοι μας μύησαν με αγάπη στην επιστήμη της Θεολογίας. Σταδιακά ανοιγόταν μπροστά μας κάτι νέο και προκλητικό, υποχωρούσαν τα ερωτήματα, δίνονταν απαντήσεις, όμως πριν ακόμα αυτές καρποφορήσουν, έρχονταν νέες, πιο περίπλοκες, πιο βαθιές, πιο ουσιώδεις απορίες. Η Πορεία του Ιησού και η συνομιλία συνεχίστηκε μέχρις ότου «ὁ Ἰησοῦς λαβὼν τὸν ἄρτον εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ, καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν» ( Λκ. 24,30-31). Με ανάλογο τρόπο άρχισε να ξεκαθαρίζει και η δική μας προσέγγιση, η Πορεία μας αποκτούσε πλέον μια νέα προοπτική. Με τις Ευχαριστιακές Συνάξεις της Πέμπτης στο παρεκκλήσι της Σχολής αλλά και με τη συμμετοχή μας στη Λειτουργική Ζωή της πόλης μας, η φοίτησή μας μετατρεπόταν σε Ευχαριστιακή.

Η Πορεία κάθε ανθρώπου μπορεί να προσλάβει και προσκυνηματικό χαρακτήρα, να γίνει ένα προσκύνημα για “Δικαιοσύνη και Ειρήνη” στον κόσμο. Σε ένα κόσμο που πορευόμενος στον Χρόνο αναζητά την Αλήθεια, αναζητά μια μαρτυρία. Ο ίδιος ο Κύριος πριν αναληφθεί στους ουρανούς άφησε μια παρακαταθήκη στους μαθητές του, μια τελευταία- λησμονημένη όπως εύστοχα έχει επισημανθεί (βλ. Αν. Γιαννουλάτου, Η λησμονημένη Εντολή:“Πορευθέντες”, από τον λήθαργο στην αφύπνιση, εκδ.Απ.Διακονία, Αθήνα:2013)- εντολή «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μτ. 28,18-20). Αυτή την εντολή καλούμαστε, αγαπητοί αδελφοί -μέλλοντες πτυχιούχοι της Θεολογίας- να κάνουμε πράξη. Έχοντας την πίστη μας στερεωμένη στο θεμέλιο της Εκκλησίας πορευόμαστε με πνεύμα θυσιαστικό, κενωτικό και διακονικό. Μέσα μας ηχεί έντονα ακόμα η πρόσφατη προτροπή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας «Τό ἀποστολικόν ἔργον καί ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου ἀνήκουν εἰς τόν πυρῆνα τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας [..]. Εἶναι ἡ πνοή ζωῆς, τήν ὁποίαν ἐμφυσᾷ ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἀνθρώπων [..] Ὑπό τό πνεῦμα αὐτό, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί εἶναι καί ὀφείλουν νά εἶναι ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. [..] Ἡ μετοχή εἰς τήν θείαν Εὐχαριστίαν εἶναι πηγή ἀποστολικοῦ ζήλου πρός εὐαγγελισμόν τοῦ κόσμου. Μετέχοντες τῆς θείας Εὐχαριστίας καί προσευχόμενοι ἐν τῇ ἱερᾷ Συνάξει ὑπέρ τῆς Οἰκουμένης, καλούμεθα νά συνεχίσωμεν τήν «λειτουργίαν μετά τήν Λειτουργίαν» καί νά δίδωμεν τήν μαρτυρίαν περί τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μοιραζόμενοι τάς δωρεάς τοῦ Θεοῦ μεθ’ ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος» (ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Αγ.κ.Μεγ.Συνόδου §6). Αυτή η μαρτυρία «περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου» (Α΄ Πετρ. 3.15), κατά την Επιστολή του Πέτρου, δεν είναι πάντα κάτι εύκολο: θα υπάρχουν θλίψεις, αλλά εμείς ας μην πτοηθούμε, είμαστε μαθητές της Ευχαριστίας. «Τά λόγια πρό τῆς θείας κοινωνίας «μελίζεται καί διαμερίζεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος», ὑποδεικνύουν ὅτι ὁ Χριστός ὡς «ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. α’,29) καί ὡς «Ἄρτος Zωῆς» (Ἰωάν. στ’,48) προσφέρεται εἰς ἡμᾶς ὡς ἡ αἰωνία Ἀγάπη, ἑνώνων ἡμᾶς μέ τόν Θεόν καί πρός ἀλλήλους. Μᾶς διδάσκουν νά διανέμωμεν τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί νά προσφέρωμεν τόν ἑαυτόν μας πρός πάντας μέ χριστοειδῆ τρόπον» (ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Αγ.κ.Μεγ.Συνόδου §6).

Στον μακρύ αυτό δρόμο είχαμε πολλούς συνοδοιπόρους. Πρώτα τους γονείς μας, τους οποίους ευχαριστούμε ειλικρινά μέσα από τη καρδιάς μας, καθώς στους δύσκολους αυτούς χρόνους που περνάμε στάθηκαν δίπλα μας με κάθε τρόπο. Η αγάπη μας προς το πρόσωπό τους θα είναι παντοτινή, ενώ οι μέχρι τώρα “θυσίες” τους ανταμείβονται σήμερα με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα μεγάλη είναι η ευγνωμοσύνη μας προς τους αφανείς συνοδοιπόρους μας: τους υπαλλήλους της βιβλιοθήκης και της γραμματείας, τους πρόθυμους διδάκτορες του Τμήματός μας αλλά και όλο το προσωπικό της Σχολής. Εν κατακλείδι τις μεγαλύτερες ευχαριστίες οφείλουμε στους αξιότιμους κυρίους καθηγητές μας που θα παραμείνουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στο νου και στην καρδιά μας.

Αγαπητοί αδελφοί, η Πορεία μας σήμερα φτάνει σε μια μεγάλη της Στάση και όχι βέβαια στο τέλος της, αυτή θα συνεχιστεί έως τα έσχατα. Τη στιγμή όμως αυτή ας μετατρέψουμε όλα όσα διδαχθήκαμε και βιώσαμε μαζί ως μια οικογένεια αυτά τα χρόνια, τις χαρούμενες αλλά και τις δύσκολες στιγμές, τις αναζητήσεις μας και τις φλογερές και δυναμικές μας συζητήσεις εντός και εκτός των αμφιθεάτρων σε μια Φλόγα Ζωής και ας την εναποθέσουμε μέσα στη καρδιά μας, ώστε να είναι πάντοτε «ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη», σαν των Αποστόλων. Με αυτές τις σκέψεις ας “πορευθούμε” στον κόσμο υπό τη σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και πρεσβείαις πάντων των Αγίων. Ας θυμόμαστε πάντοτε ότι ο Χριστός μας διαβεβαίωσε «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν», (Μτ. 28,18-20).

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Καταλλαγή.

Share this post
          
 
   
Δημοσιεύθηκε στην ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ και χαρακτηρίσθηκε . Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.