Από τον πρόλογο της έκτης έκδοσης
Περισσότερα από δυόμισι χρόνια πέρασαν από την πέμπτη έκδοση. Το χρονικό αυτό διάστημα μεγέθυνε αισθητά την απόστασή μου από τούτο το βιβλίο. Όχι πως θα είχα σήμερα να πω κάτι ουσιαστικά διαφορετικό ως προς την ερμηνεία του Παύλου ή της Αγίας Γραφής εν γένει. Η αποφασιστική ουσιαστική παρώθηση την οποία θέλησα να δώσω με αυτό το έργο είναι η ίδια στην οποία και σήμερα επίσης επιμένω. Όσο δεν γίνεται αντιληπτή η αναγκαιότητα αυτής της παρώθησης, όσο δεν κατανοείται ότι ο αντίλογος σε αυτήν είναι ανάρμοστος, όσο δεν έχει αποδειχτεί ότι αδίκως έδωσα αυτή την παρώθηση, θα πρέπει να συνεχίσω να τη δίνω, και μάλιστα στην πρωταρχική της μορφή, στην οποία κάποτε αποτέλεσε παρώθηση και για μένα. Δεν θα ήθελα όμως να προχωρήσω στην επανέκδοση του έργου δίχως να ομολογήσω απερίφραστα πως, όταν σήμερα στέκομαι πάλι μπροστά στο καθήκον που συνιστά αυτό το βιβλίο, προκειμένου να εκφράσω το ίδιο πράγμα, θα έπρεπε να πω τα πάντα εντελώς διαφορετικά, διότι έμαθα στο μεταξύ ότι ο Παύλος από τη μια είναι πολύ πιο πολύπλευρος, αλλά από την άλλη μιλάει επίσης πολύ πιο μονότονα από ό,τι τον έκανα τότε να μιλήσει. Πολλά σημεία θα ήταν βραχύτερα και πολλά διεξοδικότερα, πολλά γραμμένα πιο προσεκτικά και πολλά με μεγαλύτερη σύνεση, πολλά θα τα έλεγα επίσης πιο αποφασιστικά και περισσότερο ξεκάθαρα. Πολλά υποστυλώματα τα οποία προσδιορίζονταν από τη δική μου και από την εν γένει κατάσταση τότε θα έπρεπε τώρα να τα αφαιρέσω. Από την άλλη, θα όφειλα να καταστήσω ορατούς πολλούς συσχετισμούς τους οποίους τότε δεν είχα ακόμη συνειδητοποιήσει. Ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει αυτό το βιβλίο με την επιφύλαξη ότι, αφότου γράφτηκε, έχω γίνει κατά επτά χρόνια μεγαλύτερος και εντωμεταξύ αναθεωρήθηκαν όλα μου τα σχέδια. Το Σχεδίασμά μου της Δογματικής, το οποίο άρχισε να δημοσιεύεται στο χρονικό διάστημα που πέρασε από την πέμπτη έκδοση,18 σημαίνει γι’ αυτό το βιβλίο μια ελάφρυνση κατά τούτο: μια σοβαρή κριτική του περιεχομένου του πρέπει να ασκηθεί τουλάχιστον και σε αυτή τη δεύτερη εκτενή εργασία, με το μεγαλύτερο εύρος και την ακρίβεια που επιδιώκεται εκεί. Όσοι αναγνώστες έχουν περαιτέρω ερωτήματα, αν ύστερα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου μού έχουν ακόμη εμπιστοσύνη, θα πρέπει να λάβουν γνώση τόσο του Σχεδιάσματος της Δογματικής όσο και των άλλων κειμένων μου, τα οποία αποτελούν μια άλλη συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε με το έργο αυτό. Στο Neuendettelsau «δύναται κανείς να πει ότι ο Karl Barth αρχίζει ήδη αθόρυβα να γίνεται ένας άνθρωπος του χθες» (Freimund, 8 Νοεμβρίου 1928). Ασφαλώς, ασφαλώς! Οι νεκροί ιππεύουν γρήγορα και οι επιτυχημένοι (πρβλ. τον Πρόλογο για την πέμπτη έκδοση) θεολόγοι ακόμη γρηγορότερα. Πώς θα μπορούσα να γράψω αυτό το βιβλίο αν δεν ήμουν σε κάποιο βαθμό προετοιμασμένος θεωρητικά και πρακτικά, προτού γίνω ένας «άνθρωπος του σήμερα»; Έδωσα άραγε τόσο λίγη προσοχή στο «Χρόνο» και στην «Ιστορία» όσο τουλάχιστον με κατηγόρησαν, ώστε θα πρέπει να δυσφορώ όταν τώρα με πληροφορούν ότι και η δική μου μέρα θα φτάσει στο σούρουπο και κάποτε θα ανήκει στο χθες; Ανεξάρτητα από αυτό, είμαι ευγνώμων που έχω ακόμη την ευκαιρία να μπορώ διαρκώς να βελτιώνομαι λιγάκι και να εξηγώ τις απόψεις μου. Συνεπώς, ας μου επιτραπεί να παρακαλέσω όλους τους καλοπροαίρετους, ακόμη και αν -ίσως δικαίως- θεωρούν πως δεν έχω περιθώρια βελτίωσης, τουλάχιστον να μη γράφουν νεκρολογίες μέχρις ότου ολοκληρώσω αυτά που έχω να πω, και προτού το «χθες», το οποίο ήδη υφίσταται sub specie Aeterni, αποκαλυφθεί και εν χρόνω αναντίρρητα ως τέτοιο.
