Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Τό έκκλησιαστικό κήρυγμα βρίσκεται δεκαετίες τώρα σέ κατάσταση απελπιστική. Στους ναούς μας ή δέν γίνεται κήρυγμα ή αυτό πού γίνεται καλύτερα νά μήν γινόταν. Οί εξαιρέσεις μετριούνται στά δάχτυλα. Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο άπό αύτό: τό κήρυγμα δέν φαίνεται νά άπασχολεί σχεδόν κανέναν. Ελάχιστων κληρικών καί θεολόγων ταράζει τόν ύπνο ή κατάσταση τού κηρύγματος. Άλλά ύπάρχει καί τό τρισχειρότερο: τό κήρυγμα -τό κήρυγμα έν γένει, όχι απλώς αύτό πού ύπάρχει σήμερα- θεωρείται περιττό, κάτι πού έρχεται νά διαταράξει τήν πληρότητα καί τό κάλλος τής θείας λειτουργίας, σχεδόν επιζήμιο. Τήν άποψη αύτή μάλιστα τήν έκφράζουν πολλοί άπό τούς πιό συνειδητούς καί συνεπείς χριστιανούς τής Εκκλησίας μας. Χρειάζεται λοιπόν νά πείσουμε ξανά ότι τό κήρυγμα δέν είναι μιά ρητορεία, παρά είναι ό τρόπος μέ τόν όποιο ή Εκκλησία απευθύνει καί ανανεώνει διαρκώς καί έξακολουθητικά τήν κλήση τού Θεού πρός τόν καθέναν άπό εμάς, καί μόνο όταν ή άπάντηση τού καθενός μας σέ αύτήν τήν κλήση είναι ιδού έγώ, μόνο τότε γινόμαστε μέλη τού λαού τού Θεού, μέλη τής Εκκλησίας. Τό κήρυγμα πρέπει έπιτέλους νά ξαναβρεί τή θέση πού τού άναλογεί στή ζωή τής Εκκλησίας καί τού κόσμου.
